XXXIX 1
(Ο Μεχεμέτ), αφού ετοίμασε τα πάντα όπως καλύτερα νόμιζε, έστειλε
μήνυμα λέγοντας στο βασιλιά: «Μάθε ότι έχουν τελειώσει οι πολεμικές
προετοιμασίες. Ήρθε πια η ώρα να κάνουμε πράξη αυτό που θέλουμε εδώ
και πολύ καιρό. Την έκβασή του την αφήνουμε στο Θεό. Τι λες; Θέλεις
να εγκαταλείψεις την Πόλη και να φύγεις, όπου θέλεις, μαζί με τους
άρχοντές σου και τα υπάρχοντά τους, αφήνοντας αζήμιο το λαό και από
μένα και από σένα; Ή θέλεις να αντισταθείς και να χάσεις τη ζωή σου
και τα υπάρχοντά σου και συ και οι μετά σου, κι ο λαός αφού
αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους, να διασκορπιστεί σ' όλη τη γη;»
Κι ο βασιλιάς με τη σύγκλητο αποκρίθηκε: «Αν θέλεις να ζήσεις μαζί
μας ειρηνικά, όπως και οι πρόγονοί σου, ας έχεις την ευλογία του
Θεού. Γιατί εκείνοι θεωρούσαν τους γονείς μου ως πατέρες τους και
τους τιμούσαν ανάλογα, κι αυτή την πόλη τη θεωρούσαν ως πατρίδα
τους. Σε καιρό ανάγκης όλοι τους έτρεχαν μέσα να σωθούν και κανένας
αντίπαλός της δεν έζησε πολλά χρόνια. Κράτα τα κάστρα και τη γη που
μας άρπαξες άδικα, όρισε και ετήσιους φόρους ανάλογα με τη δύναμή
μας κα φύγε ειρηνικά. Σκέφτηκες ότι ενώ νομίζεις πως θα κερδίσεις
μπορεί να βρεθείς χαμένος; Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε δικό μου
δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της· γιατί όλοι
με μια ψυχή προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε
λυπόμαστε για τη ζωή μας». (Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι,
οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ
γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς
ἡμῶν».)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου