ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

[Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα…]

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη 
στους δρόμους ευωδιά.  
Και στην καρδιά  
αιφνίδια καλοσύνη. 
Στα χέρια το παλτό,  
στ’ ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.  
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα  
θα ’λεγες την ατμόσφαιρα. 
Η σκέψις, τα ποιήματα, 
βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.  
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε  
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιάν ανέλπιστη χαρά,  
για ποιές αγάπες 
για ποιό ταξίδι ονειρευτό. 

                                                 [Τί νέοι που φτάσαμεν εδώ…]

 

Τί νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος 
του κόσμου, δώθε απ’ τ’ όνειρο και κείθε από τη γη! 

Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος, 
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή. 

 

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο

τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός, 

νιώθουμε τ’ άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός. 

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,

μα θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή

μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα  

του ήλιου και οι αύρες πνέουνε.

Κι είμαστε νέοι, πολύ 

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ’ ένα βράχο,

το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά, 

χάνεται και ρωτιόμαστε τί να ’χουμε, τί να ’χω,

που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ’ έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!

 ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ (1927)