ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - "ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ"

"Ο άνθρωπος είναι αυτό που ζει και αυτό που σκέφτεται. Ο άνθρωπος είναι οι άλλοι που συναντά και τα βιβλία που διαβάζει. Ο πατριωτισμός μου ειδικά ήταν ο πατέρας και η μάνα μου. Είχα απ' τη δεύτερη μια χαμένη πατρίδα, που δεν επρόκειτο ποτέ να τη γνωρίσω. Κι από τον πρώτο, δύο πατρίδες :  μια μυθική, την Κρήτη, και μια πραγματική, την Ελλάδα. Η Ελλάδα των σχολείων ήταν για να την κλαις. Της επαρχίας ήταν να τη λυπάσαι. Και της εξουσίας ήταν να την τρέμεις. Ποια να διαλέξω ; Η πατρίδα της μικρής μας πόλης, με τα παιδιά της συνοικίας, είχε πρόσωπο στην αρχή εχθρικό, άγριο, και εμένα με φόβιζε. Μόλις ημέρευε με το χρόνο, τότε αλλάζαμε πόλη και πάλι από την αρχή. Στο τέλος συνήθισα. Η πατρίδα μου ήταν το σπίτι μου. Οι δικοί μου."

"Οι δρόμοι του Αρχάγγελου" - Αυτοβιοβγραφία, τόμος Α', 1943

Σαν σήμερα, στις 29 Ιουλίου 1925, γεννήθηκε στη Χίο ο Μίκης Θεοδωράκης

 

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ - "ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΟΥ"

Στέρησέ μου το ψωμί, αν θέλεις,
στέρησέ μου τον αέρα, αλλά
όχι το γέλιο σου

Μη μου στερήσεις το τριαντάφυλλο,
το κομμένο ανθάκι του αγρού,
τον πίδακα που απρόσμενα
εκρήγνυται μες στη χαρά σου,
το άξαφνο ασημένιο κύμα
που μέσα σου γεννιέται.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου
κι επιστρέφω
με τα μάτια κουρασμένα,
φορές έχοντας δει
τον κόσμο που δεν αλλάζει.

Μα μόλις μπώ το γέλιο σου
ανεβαίνει στους ουρανούς να με ψάξει
κι ανοίγει για μένα
όλες τις πόρτες της ζωής.

Αγάπη μου, την πιο σκοτεινή ώρα
πετράδια χύνεται το γέλιο σου
Κι αν ξαφνικά δεις
το αίμα μου να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου
γέλα, γιατί το γέλιο σου θα ναι στα χέρια μου
δροσερό σπαθί

Κάθε φθινόπωρο, πλάι στη θάλασσα
θέλω το γέλιο σου να υψώνει
τον αφρισμένο καταρράκτη του.
Και κάθε άνοιξη, αγάπη,
ποθώ το γέλιο σου όπως
εκείνο το άνθος του ονείρου,
το γαλάζιο λουλούδι, το τριαντάφυλλο
της πολύβουης πατρίδας μου.

Γέλα με τη νύχτα, με τη μέρα,
με το φεγγάρι
γέλα με τα φιδωτά νησιώτικα δρομάκια
γέλα ακόμα
μ αυτό το αδέξιο αγόρι
που σ αγαπά.
Μα κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου
και τα κλείνω πάλι
κάθε φορά που τα βήματά μου φεύγουν
κι επιστρέφουν
αρνήσου μου το ψωμί, τον αέρα
το φως την άνοιξη
αλλά το γέλιο σου ποτέ.
Γιατί δε θα μπορέσω δίχως του
να ζήσω.

Πάμπλο Νερούντα

 

Σαν σήμερα (12 Ιουλίου 1904) γεννήθηκε ο Πάμπλο Νερούδα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ : " ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ "

Α, υπέροχες νύχτες του Ιουλίου με τα μαντολίνα των τζιτζικιών
και των γρύλων – έλεγε, –
το φωταγωγημένο βαποράκι της κωλοφωτιάς αγκυροβολημένο στο
παλιό τζάκι της καλύβας,
η καλύβα στα καλάμια της ακροποταμιάς –
δε σου ζητούν αποδείξεις,
οι φλέβες του νερού κάτω απ’ το χώμα δίχως ερώτηση,
υπάρχουμε,
μεγάλοι κύκλοι δροσιάς στην πυρωμένη έκταση της
θερινής νύχτας,
τ’ αλώνια με τα άλογα μετέωρα,
οι θεριστάδες κοιμισμένοι στις θημωνιές,
 τα κορίτσια ξύπνια,
η αψάδα του αμπελιού γλείφοντας τη γλώσσα της,
το σκυλί του κυνηγού κοιτάζοντας το φεγγάρι.
Ο μικρός ακούρευτος βοσκός
ένιωσε μονομιάς την ευγένεια των ζώων και των άστρων,
τη ζέστα του μαλλιού, τη δροσιά του νερού,
το χέρι που έλειπε απ’ τη μέση του,
τη μεγάλη απουσία εκείνου που δεν ήξερε πώς περίμενε,
έφτιαξε με θυμάρι μια στρωμνή για δύο
και ξάπλωσε μόνος,
σε λίγο σηκώθηκε κ’ έκλαψε στο λαιμό του κριαριού του,
(μαζί κλάψαμε, για άλλο ο καθένας),
κλαίγανε και τα πρόβατα στην ασημένια νύχτα –
Άγνωστη γνώση
                    γνώση του σώματος,
                                               άγνωστο σώμα.

(Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 3^ος, Κέδρος)

ΠΗΓΗ :  https://itzikas.wordpress.com/